به‌عنوان مغزپژوهی که هنر سینما را بیش از هر هنر دیگری شبیه به پویایی کار مغز اجتماعی انسان در امر خلاقیت می‌دانم، برای کار فیلم‌سازان مؤلف ارجی ویژه قائل هستم. هنر سینما که گرفتار صنعت سینما و بیش از هر هنر دیگری وابسته به بازار سرمایه و قدرت‌های سیاسی است، طبیعتا کمتر خلاقیت آزادی‌طلب فیلم‌ساز مؤلف را چه قبل از رسیدن به موفقیت و شهرت و چه پس‌از‌آن، تاب آورده می‌شود؛ اما آنچه من را واداشت تا این هفته درباره مصائب خلاقیت در هنر سینما بنویسم، سه اتفاق پیاپی در زندگی روزمره بود که در مغزم مانند سه سکانس سینمایی به هم وصل شد.

خبر دستمزدهای عجیب و غریب بازیگران که چندی پیش به نقل از کافه‌سینما در «شهروند» مورد اشاره‌ قرار گرفت، از ارقامی حکایت می‌کند که با گردش مالی ناچیز سینمای ایران تناسبی ندارند. قطعا شما نیز با این موضوع هم‌عقیده‌اید که در سینمایی که گردش مالی سالانه آن کمتر از ٢٠٠‌میلیارد تومان است، دستمزدهای ٢٠٠میلیونی برای بازیگران کمی بیش از شوخی به نظر می‌رسد.